Pídeme o amigo Arume, gran penitente tras o sendeiro da resurrección, unha crónica viaxeira propia. Por non desairar tan donosa solicitude, práceme pergueñar apenas unhas poucas liñas, insuficientes pero decorosas, sobre o particular. Mais como son de seu inconstante e preguiceiro, non tomo notas das impresións dos lugares visitados: á final, fica unha nebulosa de dubidosa verosimilitude sobre se estiven ou non en algures. Necesito cando menos unha nova revisita para non confundir Plasencia con Badaxoz, poñamos por caso. Só nos casos de verdadeiro impacto, sublime experiencia ou notoria anécdota, quedan gravados os lugares, as xentes, as paisaxes.
Béjar é, en efecto, lugar de tránsito ou apousento, pouco agraciado en si mesmo, ou iso me semellou. O único salientable foi a merca nun quiosco dun exemplar, por dous euros, do libriño de Bioy Casares “La invención de Morel”, papado esa mesma noite.
Despois da pernocta, dirixímonos á poboación fronteiriza de Hervás, na Extremadura. Agradable día soleado, domingo de Ramos. Calzados coas impagables Chiruca, algo pesadas pero resistentes e megaconfortables, na praza principal asistimos á procesión das oliveiras, con borrica de verdade e Cristo de carne, oso e túnica branca e azul.
Rematada a benzón, un neno pilla un cabreo chorón monumental, e de pouco vale a réplica realista da súa nai: - “No todos pueden tener la grande”. Refírese, naturalmente, á rama de oliveira, pero un non deixa de percibir trasfondo de resignada filosofía da carne. Hai nesa mesma praza un bar-libraría, e nunha rúa colindante o museo dun matrimonio de pintores-escultores fenecidos (Museo Pérez Comendador-Leroux), onde predomina un estilo que remeda clasicismo e, sen ter datos, un certo arrecendo de “franquismo cultural”: Vivanco, Panero. O mellor: o edificio e unha pequena pero extraordinaria colección de ex libris e ex musicis, cataláns of course.
O barrio xudeo de Hervás é máis que recomendable: unha delicia o seu paseo. As Chiruca axudan o trote das empinadas e empedradas rúas, e na ponte que cruza o río pode aparecer en calquera intre a xudea (ou a moura: tanto ten) pecaminosa dos romances. Cestería disque artesanal de pao de carballo: agasallos para a ocasión.
En estando na ponte, unha idea luminosa: chamar ao chou para encargar mesa e mantel nun dos restaurantes. Ás dúas e media en punto estamos nun lugar coqueto e limpo, e dispómonos a degustar, despois duns entrantes, o máis tenro e saboroso “solomillo” de porco probado nunca, acompañado dunha axeitadisima prebe de cereixas e guarnición de legumes e verduras, amén dunha boa pero única copa de viño.
O corpo, xa se sabe, rexenérase, e hai folgos para visitar un curioso e, a teor das fotos do folleto, ben interesante “Museo de la moto clásica y del automóvil”, á outra beira do río. O aire kitch que ten ao lonxe acada o cume cando nos enteramos do prezo de entrada: dez euros por cabeza! Trátase da orixinal iniciativa dun “emprendedor” privado que, non obstante cobizoso, ve fuxir a dúcias de persoas que se negan a tan excesivo desembolso. Iso non impide apreciar marabillosos letreiros e prosa. Un deles reza: “Siendo un proyecto cultural y único, las instituciones extremeñas lo están ignorando, habiéndoles propuesto incluso poder convertirse en fundación. ¿Por respuesta?... Silencio. Nota: No hemos tenido ninguna subvención y ni siquiera licencia municipal. ¡Colabore con su entrada! ¡No le defraudaremos! Muchas gracias”. O outro asevera: “No importa que no le gusten las motos ni los coches. Disfrute el Valle del Ambrós viendo las impresionantes panorámicas que se divisan desde el mirador situado encima de uno de los tejados”. E si, en efecto, impresionantes as vistas tamén desde fóra, sen pagar entrada.
Béjar é, en efecto, lugar de tránsito ou apousento, pouco agraciado en si mesmo, ou iso me semellou. O único salientable foi a merca nun quiosco dun exemplar, por dous euros, do libriño de Bioy Casares “La invención de Morel”, papado esa mesma noite.
Despois da pernocta, dirixímonos á poboación fronteiriza de Hervás, na Extremadura. Agradable día soleado, domingo de Ramos. Calzados coas impagables Chiruca, algo pesadas pero resistentes e megaconfortables, na praza principal asistimos á procesión das oliveiras, con borrica de verdade e Cristo de carne, oso e túnica branca e azul.
Rematada a benzón, un neno pilla un cabreo chorón monumental, e de pouco vale a réplica realista da súa nai: - “No todos pueden tener la grande”. Refírese, naturalmente, á rama de oliveira, pero un non deixa de percibir trasfondo de resignada filosofía da carne. Hai nesa mesma praza un bar-libraría, e nunha rúa colindante o museo dun matrimonio de pintores-escultores fenecidos (Museo Pérez Comendador-Leroux), onde predomina un estilo que remeda clasicismo e, sen ter datos, un certo arrecendo de “franquismo cultural”: Vivanco, Panero. O mellor: o edificio e unha pequena pero extraordinaria colección de ex libris e ex musicis, cataláns of course.
O barrio xudeo de Hervás é máis que recomendable: unha delicia o seu paseo. As Chiruca axudan o trote das empinadas e empedradas rúas, e na ponte que cruza o río pode aparecer en calquera intre a xudea (ou a moura: tanto ten) pecaminosa dos romances. Cestería disque artesanal de pao de carballo: agasallos para a ocasión.
En estando na ponte, unha idea luminosa: chamar ao chou para encargar mesa e mantel nun dos restaurantes. Ás dúas e media en punto estamos nun lugar coqueto e limpo, e dispómonos a degustar, despois duns entrantes, o máis tenro e saboroso “solomillo” de porco probado nunca, acompañado dunha axeitadisima prebe de cereixas e guarnición de legumes e verduras, amén dunha boa pero única copa de viño.
O corpo, xa se sabe, rexenérase, e hai folgos para visitar un curioso e, a teor das fotos do folleto, ben interesante “Museo de la moto clásica y del automóvil”, á outra beira do río. O aire kitch que ten ao lonxe acada o cume cando nos enteramos do prezo de entrada: dez euros por cabeza! Trátase da orixinal iniciativa dun “emprendedor” privado que, non obstante cobizoso, ve fuxir a dúcias de persoas que se negan a tan excesivo desembolso. Iso non impide apreciar marabillosos letreiros e prosa. Un deles reza: “Siendo un proyecto cultural y único, las instituciones extremeñas lo están ignorando, habiéndoles propuesto incluso poder convertirse en fundación. ¿Por respuesta?... Silencio. Nota: No hemos tenido ninguna subvención y ni siquiera licencia municipal. ¡Colabore con su entrada! ¡No le defraudaremos! Muchas gracias”. O outro asevera: “No importa que no le gusten las motos ni los coches. Disfrute el Valle del Ambrós viendo las impresionantes panorámicas que se divisan desde el mirador situado encima de uno de los tejados”. E si, en efecto, impresionantes as vistas tamén desde fóra, sen pagar entrada.
4 commenti:
O Bar-librería Las Flores, que ademáis sella quinielas, e que está en frente mesmo dunha tenda de conxelados chamada Ría de Vigo, supuxo un rencontro cun vello amigo. No cristal do escaparate apareceu un recorte do xornal extremeño HOY onde se falaba precisamente do bar en cuestión e de paso tamén da Casa do Libro de Vigo. O asinante daquela columna era o amigo Alonso de la Torres, noutrora enxeñoso, lúcido e intelixente escritor en La voz de Galicia. Foi compañeiro de troulas doutoramentais e cacereño de nación, trasplantado a Vilagarcía onde daba clases de Lingua e Literatura españolas. Nos ratos libres deulle ao xornalismo cun xeito extraordinario, con reportaxes simpáticos que algúns recordaran ben como aquel da depilación masculina ou o dun tipiño (el mesmo, con foto incluida xunto a Fraga) que se cola en todo canto ágape e pincho había en Santiago. Pois ben, agora mesmo, é o columnista da páxina 3 do xornal HOY de Extremadura. E podo asegurarvos que é un dos mellores escritores que podemos atopar polo xornais deste país. Un saúdo e unha aperta desde lonxe ao meu amigo Alonso de la Torre.
pelin cutre, Apicultor, coas vistas que había.
Si, pero desde o outeiro onde estaba o seu benemérito museo tamén se divisaban perfectamente o val de Ambrós.
E recoñeza que dez euros por barba/sen barba, sendo tres os visitantes, antóllase excesivo. De feito, no tempo que estiven alí puiden ollar como unha dúcia de persoas facían o mesmo.
Meu amigo, ten vostede unha idea do "negocio" un tanto ultrapasada e nada eficiente: se rebaixara a entrada a cinco euros, estou seguro que entrariamos as quince persoas que daquela non entramos. E é previsible que iso ocurra todos os días. Bote contas, ho, bote contas, que a avaricia rompe o saco.
E a vista dos Cereixos GRATIS
Alguns e que queren sacar cartos de calquera ocasión
Trebi
Posta un commento