CASI BRUNO

O descontento coa política da cidade dos que escribimos na rede, sexan blogs, comentarios de blogs, foros de xornais ou plataformas sociais como facebook, é extraordinario. É moi probable que sexan ou sexamos ben poucos, moitos menos cós que pasearon o outro día polas rúas de Vigo. Pero resulta curiosa a coincidencia no pronóstico e na desafección e rexeitamento do que estamos vendo todos os días. Non haberá unanimidade (iso espero) na solución ao problema, pero o que parece patente é o disgusto, cabreo, cansanzo, fartura sobre as últimas actuacións da clase política, case sen excepción (poño o case para non parece todo o drástico que o corpo me pide). Goberno municipal (nos dous canles que a medida que pasa o tempo apenas se comunican) e oposición (incluida a escandalosa figura da presidenta da autoridade portuaria) compiten, entrenando duramente todos os días, en insensata elocuencia. A lea sempre cun ton insultante cada vez que ven un micro nos arredores está á orde do día. Os xornais aparecen cheos de publicidade (pagada desde o poder público, pésimamente disimulada, no límite do delictivo) non só de proxectos ridículos senón de ataques constantes ao adversario político. Calquera pode ilustrar o desastre con detallados casos de tolemias verbais que non fan máis ca avivar o descontento radical dos seus cidadáns. 

Os partidos elixirán de entre os seus cooptados, os que xa están aí e non van marchar ou os elixidos polo número desorbitado de 450 militantes nunha noite nun hotel (non sen antes probar o calibre das puñadas) aos candidatos que se presenten ás seguintes eleccións. Para os que vivimos nesta cidade, o panorama preséntase, como diría o poeta, "umbrío por la pena, casi bruno".