O non turista camiña por un dos barrios máis e menos venecianos. Máis veneciano porque alí só habitan veciños de sempre, de berce salgado e ollada lacustre, que toman o vaporetto coa toalla ao pescozo para iren ao Lido ou para refrescarense na parte dos canais que dan á lagoa, a máis lavada polas tormentas e as corrientes. Non fai falta engadir que desprendidos de calquera fascinación por aquela xeira de illas, canles e bacini. Senta naquela beira da grande morea de illas, sobre un petril de pedra de Istria (só el é quen, xaora, de recoñecer a procedencia daquel balaustre branco e poroso) para admirar o vello trafegar de anciáns co gazzetino baixo o brazo ou de nais que acompañan aos seus fillos a pasaren o exame médico de asmas na federación italiana de iudo. Cando mira chegar a unha familia de Cincinnati, vira os ollos cara a illa de san Michele co firme propósito de visitar as tumbas dos persoaxes escasamente célebres ou venerar as lápidas dos infinitos Zanni que construiron as ringleiras de arbres mineralizadas sobre as que pousan palazzi, fondachi ou magazzini. Mentres memoriza o perfil dos cipreses e do valado de escuro ladrillo do cemiterio de san Michele e da illa de Murano ao seu carón, honra coa súa lembranza o sangue esquecido, a calivera que imaxinou táboas para a acqua alta ou a liña oblicua para as pontes tortas que unen calli que non coinciden.
E menos veneciano, porque alí non hai demasiado telón para as máscaras. Alí desembocan, xunto ao muro do campo de fútbol de herba artificial dun verde luminoso, o lixo que a maré transporta: as infinitas botellas de plástico que o comune de Venecia pretende evitar coa incorporación de cloro á auga da billa; as rodas (le gomme) que ainda serven para amorrar as barcas ao peirao; as bolsas de calquera especie ondeando nun mar de algas algo putrefactas que as zonas industriais alimentan a diario. Contempla ese devalo coa delectación de quen, por fin, atopa a non Venecia, a non postal, a perspectiva que nunca figura nos inventarios por moita torre da Madonna dell’Orto que poida enaltecer o contraste.
Nas poucas mazás (non vale o termo: quizáis elevacións ordenadas de pedra, con xanela, portas e tendais que comunican os tellados, entre os camiños que levan a unha ponte) da parroquia de sant Alvise, o turista recrea os ollos na estampa da roupa tendida dunha casa a outra; repara sen censura na decrepitude das paredes ou na elección do aluminio dourado para as dobres fiestras que enfrontan as treboadas. Sabas de cores como as das pequenas casas de Burano e unha ringleira perfecta de bragas negras e un sostén gris marengo satisface durante esta primeira mañán a súa fantasía.
Regresa a casa pola ponte da Fornasa Vecia, despois de mercar no supermercado Billa uns pinchos morunos elaborados para o común dos mortais vénetos que fica en agosto na súa cidade. Prescinde de rucolas, mozzarellas ou pomodorini secchi: só esa trivial preparación de anacos de raxo espetados, tosca e vulgar, permítelle comprender ese universo e finxir unha provocadora non estancia, unha non visita, nunha non Venecia especialmente creada para a súa ocasión.
Entra, prepara a comida, toma un café coa Moka e sube ao seu cuarto a escribir as primeiras impresións dun non turista.
Nessun commento:
Posta un commento