BARES DE VIGO: O NISIO

No miolo de Teis. Enfrente da porta de Vulcano. Rúa Santa Tegra. Dez e media da noite dun sábado de Marzo. O bar ten o rótulo no cristal biselado da entrada. Antes nada anunciaba nada. Entramos e preguntamos por unha mesa xa reservada. O terrazo é novo, pero aínda perviven as fotos de xogadores do Celta na parede, recén pintada. O camareiro tras a barra pregunta se reservaramos arroz con bogavante, cocochas ou fideos con ameixas, especialidades da casa. Non, respostamos. Logo, por aí. Pensei que nos castigaba porque nos mandou ao comedor de abaixo. Á dereita, según baixamos naquel zigurat imposible, vemos a cociña e dentro varias mulleres traballando. Entramos no comedor e acomodamonos nunha mesa para catro. De primeiro, bruños. De segundo, peixe miudo. Miramos as paredes: camisetas de Berges, Djorovic, Tomás e dúas de Salgado (unha do Celta e outra da selección); estamos na sede da peña futboleira que leva o seu nome. O local é ruidoso, pero así conversamos con total intimidade a berros. Tanto o marisco (ben cocido) coma o peixe (ben fritido, que é muito máis difícil), fresquísimos. O postre (flan de café e tarta de noces) moi pasable; excusamos o café (de pota). Ao saír, a conta de viva voz: 85 euros.

Eu non ía con moi boa gaña porque fora xa varias veces con colegas e atopaba o seu modo de entender a restauración un tanto primitivo e anterior a calquera relación comercial. Ás veces, resultaba imposible saber canto van cobrar; outras, saber se hai mesa; e outras, saber mesmo se estás nun bar ou diante do dono dun restaurante. Algunhas veces teño rexeitado comer alí por falta de concreción do jefe (que adoita un aceno de lacazán mentres as mulleres llevantan o bar co seu traballo).

O bar millorou un pouco coa reforma, pero segue a manter o nivel cutre que o caracteriza. Á xente gústalle así: mirao como un bar especial, co encanto do bizarro. A min non tanto. A casa contén un par de cuartos para comedor, construidos coa maña e o escaso control urbanístico e arquitectónico do concello, sobre espazos inverosímiles e con materiais de derribo. A última vez que comeramos alí tiñan caixas polo chan e roupa esquecida por riba das mesas inutilizadas. Agora adecentaron algo aquilo e parece outra cousa. Non moi diferente do anterior, pero algo millor si. ¿Para voltar? Xa veremos.

Se sae nesta sección é porque é un dos currunchos célebres na cidade por ofrecer marisco e peixe fresco (moito ven directamente do barco sen pasar por lonxa como contribución dos mariñeiros que pasan por alí coas conseguintes doses de abuso) nun ambiente abigarrado e rebulinte. Non popular, ollo, variopinto, de xente de toda clase social que apreza a casa de comidas informal, un pouco a monte, que agocha un producto de primeira calidade e a moi baixo prezo. Que os do Celta (cos soldos que se gastan) o teñan como lugar de encontro fala ás claras do seu éxito interclasista. O Nisio, en dúas palabras.