Chego agora mesmo de La cena, unha nova chorrada de Els Joglars ou máis ben do autor da suposta obra, nun xa evidente declive de talento. O labor actoral é coma sempre nesta compañía irreprochable, cun Fonserè sempre sobreaínte. Os aplausos finais foron máis ao traballo e, no fondo, á marca dun grupo histórico coma o catalán ca propiamente á obra que resulta pesada, aburrida e chea de diálogos insulsos e completamente prescindibles. A sátira, cando aparece, é de sal gorda, como é adoito nos últimos montaxes, con menosprezo dunha maior intelixencia na resolución de gags verbais. Por momentos, parece un estar a ver unha versión (moito peor) dun episodio de teleserie cómica, con esceas moi desaproveitadas. A visión ridiculizadora do poder ou a exaltación da estulticia representada por un gurú da gastronomía sirven un prato confuso, de discursos (eles mesmos empregan o termo monsergas) inacabables e persoaxes sen acabar, unha especie de parrillada indixesta de gracias inocuas e supostas diatribas (máis ben parvadas) contra todo.
Non merece a pena, salvo para ver a estes actores que pelean con todas as súas forzas e con todo o talento que sen dúbida posúen para vencer unha obra que non vale un peso.
4 commenti:
menos mal que non fun. A piques estiven porque a miña muller gosta moito do teatro
aLa...what a surprise...pois a min encantoume...desta vez non me aforrou vostede a crítica. ¡vive la differance!
Pois xúrolle que me resulta moi estraño, porque non hai por onde collela. Que lle viu?
Imaxino que toda obra de arte, quero dicir, tanto o que se le, como o que se ve ou se escoita é o resultado do que o repeptor constrúe ou do que quere construir. Non sei se me explico. Vou a velos coma moi predisposta a pasalo ben e deixarme levar pola teima do Boadella de retorcer tódolos discursos.
A min catívame o "oficio" desta compañía, e en particular o mestre Fontseré, e estou lembrando concretamente ao seu Sánchez Mazas (soldados de salamina) ou ao Quixote de "en un lugar de Manhattan". Desta "Cea" teño que dicir que a vin dende un punto de vista moi particular porque me interesou sobre todo a liturxia. E dende aquí aprécianse unha chea de matices que te removen na butaca. E non porque supoñan novidades para un mesmo, senón pola labazada que supón para un público que aplaude á súa propia imaxe deformada que é o escenario.
Os cambios de esceas foron, sinxelamente, maxitrales, coma por arte de maxia desaparecían uns contextos para aparecer outros. Os impresionantes intermezzos, que enchen os ocos cunha multitude de personaxes fantásticos, o anxo de Fra Angélico, Galileo, os dominicos, a xerarquía eclesiástica...
Posta un commento