Ás veces penso que non me gusta a literatura. Ao longo dos anos fun criando pequenas fobias que me obrigan a pensar que non aprezo a literatura: non me atraen os recitais poéticos (nin as lecturas de textos, nin as conferencias: as miñas tampouco, pero estou máis entretido); non me gustan as novelas nin de aventuras, nin as fantásticas, nin as policiacas, nin as de terror, nin as rosas, nin os falsos históricos, nin os dramas filosóficos nin sicolóxicos. Engádanse temas ou motivos que non me interesan para nada (que van medrando co tempo), autores/as que me cargan moito (que non medran co tempo, pero que, con tanta oferta, fan que decline o convite a lelos/as) e o espazo da literatura que podo desfrutar é cada vez máis pequeno, case minúsculo.
Toda ista limitadísima afeción discute o cerne da miña relación coa literatura. Se non incorporase a este rótulo, máis ou menos vencellado á invención e ao finximento, as memorias, as biografías, os mapas, as crónicas, os catálogos, os relatorios, as cartas, os artigos, creo que esta miña antiga devoción polas vellas letras (sic) estaría case morta.
5 commenti:
Como en todo, canto máis se coñece algo máis esixente se volve un.
Habería que velo explicando a poesía do Século de Ouro.
Digo eu, vaia.
Sería un pegnazo, fiho. Se eu fose alumno/a non viría, seguro.
Non obstante, señor Arumes, e a pesar de que a min estame a acontecer algo semellante en canto á narrativa, a súa descuberta de Futuro Imperfecto ou de Periferias, dúas obras de moi grande valor que a min me descubríu vostede, desminten un pouco esa súa teima.
(Así e todo, eu agora creo máis no cinema que na literatura)
Sei do que fala Arume porque a min xa me pasa desde hai tempo.
É certo que como di o Sr. Díaz hai unha certa contradición no que di, pero é que o que ten Arumes coa literatura é vicio, e claro, unha cousa é darse conta de que o tabaco é unha merda e outra distinta lograr deixar de fumar(e) así á primeira.
Por outra banda, ao Sr. Arumes gústalle estar ao tanto de todo, pódelle a curiosidade, inda ten esa ansiedade xuvenil de pensar que cando miras para aquí estas a deixar de ver algo por acolá.
Que non, home, que non! Que non perdes nada! Faime caso e deixa os contos. Coa de cousas que hai para ler!
Agora xa sabemos que a literatura non vai cambiar as conciencias dos seres humenos, e que despois de acontecementos coma setembro de 2011 a realidade superou totalmente calquera das ficcións imaxinables.
O estatus da ficción perde interese. As novelas non históricas, cada vez máis, incorporan personaxes históricos, "reais" xa que logo, parar ofrecer un atisbo de verosimilitude. Eduardo Mendoza, que non hai moito dicía que a novela clásica estaba morta, incorpora nada menos que a Franco e a Primo de Rivera fils na súa recente Riña de Gatos.
Posta un commento