As mañáns dos domingos mudaron pouco ao longo da miña vida. Son unha institución desde cativo. Nunca despertarse antes das once máis ou menos, estar en cama máis ou menos tamén ata as 12, churros no almorzo (sen chiculate, con café de malta canda neno), música no tocadiscos alaltolalleva de cantantes italianos (que cantaban en español) ou de bandas sonoras de películas (Cuando llegue septiembre, todo será... marabilloso) e xa case contra a hora de comer (sopa e garbanzos no 95% dos casos) saída para o vermú. O vermú era a excusa perfecta para tomar champiñóns ao allo no antigo Virxinia, calamares á romana nun mesón que había detrás do Hotel Madrid (cuxo nome ignoro) ou, por suposto e por riba de calquera outro sitio do mundo, o pulpo* nas Cuadras do castelo dos templarios ponferradino. Tiña unha terraza ao ar libre, baixo unhas parras nun lugar que agora é oficina de turismo. O pulpo estaba preparado á ponferradina (eu descoñecía outras preparacións máis sinxelas) cun toque de allo na cazola, que saía fervendo da cociña. Eses momentos, que os meus pais acompañaban cunha xarriña de viño rosado do Bierzo, eran e seguen a ser marabillosos na miña memoria.
Debeno ser tanto que non concibo unhas mañáns de domingo sen alcanzar sempre ese grao íntimo e intenso de felicidade.
*Non resisto comentar que o pulpo así preparado pode tomarse no excelentísimo Mesón Tres Portiñas (calle Lago Carucedo).
Nessun commento:
Posta un commento