Un serán vehemente e apaixoante ofreceu onte na Casa do Libro Xosé María Álvarez Cáccamo ao presentar ao tempo o seu novo libro de poemas, Vento de sal, e o poemario (cando aínda non se chamaban así, coido) do seu pai, Xosé María Álvarez Blázquez, Canle segredo. A súa intervención foi extensa e chea de intensidade. Comezou explicando a voluntaria estructura dual do seu poemario (eu/nós: versos breves/ versículos), cunha selección de versos ben fermosa. Gustei desas novas propostas, de sintaxe sinxela, léxico familiar e sinestesias agudas, que el mesmo amosaba con respecto. Leu tamén algún poema dos chamados sociais, pero entendín entre liñas que estes pertenceran a unha etapa anterior, tal vez superada por unha intimidade recente de corte máis sentido. Terei que ler detidamente eses versos, porque parecen abrir novidades moi interesantes.
Despois enfiou a parte máis importante, segundo el confesou, da intervención: o comentario do Canle segredo, desde a historia procelosa do texto, premiado en Bos Aires en 1954 e editado 22 anos despois en Galicia, ata a análise minuciosa de cada verso, con gorentosos e divertidos excursos (o trasfondo familiar) sobre o contexto dos poemas. Procurou amosar a variedade temática e formal do poemario de XMABlázquez: cantigas de imitación popularista, cheas de ritmo e música; versos melancólicos de recuperación do paraíso da infancia, sempre vencellada á apropiación sentimental da terra; e mesmo composicións heroicas de lembranza fúnebre como o adicado a Alexandro (sic) Bóveda (un momento especialmente emotivo o da súa lectura coa filla de Bóveda entre o público) ou á memoria do seu pai asasinado en Tui. Unha torpe maniobra da Casa do Libro ao anunciar o peche cunha música comercial estivo a piques de estragar a emoción do acto, que Xosé María Álvarez Cáccamo soubo concluir coa lectura apaixoada duns fermosos versos que pronto veremos transcritos nun lugar que prefiro non desvelar.
Estivo a falar durante case unha hora, animado polos rostros entregados de todo o público. E podería seguir se o tempo non fora tan impío. Como empregue semellante entusiasmo e vehemencia nas presentacións do seu pai que se lle apresentan durante estes días non sei se dará chegado enteiro ao 17 de maio, día principal das homenaxes. Forza, logo, a este extraordinario poeta e ao non menos magnífico filólogo do seu propio pai. Foi un pracer escoitalo no serán morno dun abril nada cruel de Vigo.
Nessun commento:
Posta un commento