SCAMARCIO NA PUGLIA CON MÚSICA DE VERBENA

Miro Mine Vaganti, a película de Ferzan Oztepec que pasa polas carteleiras galegas estes días baixo o título de Teño unha cousa que dicirvos (en español, por suposto). E procuro deixarme levar por ese aire de comedia algo seria, con esceas de vodevil clásico e caricaturescas chiscadelas de escasa gracia sobre o amaneramento de certos personaxes gays (bellisimi, como di o pai) que só na lembranza do espíritu libre de Priscilla, raíña do deserto poden ter un certo pase. Pero non necesito máis ca obedecer as imaxes do bello Scamarcio de ollos transparentes, dunha familia algo peculiar (tamén algo simplona dentro do modelo italiano felliniano de avoas e tías que conviven na casa cun punto de tolemia ou de ensoñación poética), dunha cidade mediterránea coma Lecce, case ideal nos seus edificios clásicos de mármol cálido, dunhas praias limpas coma as da Puglia, dunha música coma a de Pasquale Catalano ou a das diferentes cancións que se van sumando ao festín mediterráneo de ledicia e felicidade íntimas.

A película merece unha amable ollada para pasar un par de horas de parvo sorriso nos beizos, pero o final levanta o ánimo ao máis pintado, cunha combinación emotiva de música turca e italiana, de familiar, ao fin ao cabo, verbena ao solpor desa marabillosa terra que levo no meu cuore. Para comezar o ano, o ton necesario.