Admiramos, admiramos. É un país grande ao que lle debemos moito máis do que pensamos. Só pola súa música e polo seu cine xa ten xustificada a súa existencia. Si, xa sei que as teñen feitas cadradas, pero non máis que calquera outro país que teña sido nalgún momento da historia cabeza de cartel. Un país realmente contradictorio, pero, quén non o é? Michelle Obama. Paréceme especial. Qué quere que lle diga? Dá a impresión de ser moi intelixente, con determinación e capacidade de traballo. É dicir: terriblemente feminina. E atracativa, por tanto. Ela tamén é a reencarnación do chamado "american dream" que, se o pensa, e o "universal dream" (outra das aportacións americanas). Ademais, qué cojones, a min unha muller que pare dúas fillas tan guapas, exactamente dúas, é que me pon. Non si, Arumes? Turmano
Acabo de ler a árbore xenealóxica de Michelle e reafírmome no que xa dixen. Descendente de escravos. Muller do presidente (non é igual que aquí: dado o "american way of life", é responsable nun tanto por cento moi elevado da elección do seu home). É acojonante. O nunca visto. Un negro ou un indio primeiro ministro inglés? Un magrebí presidente de Francia? Un xitano presidente do goberno aquí mesmo? Pode ser (e será). Pero os USA xa nos tomaron a dianteira. Unha vez máis. Turmano
Xa estamos poñéndonos do corazón... A min e a calquera póñenlle máis as mulleres que paren dous homes, (coa a súa santa nai) :-P
Iso si, os Iuesei son grandes para todo: para o cine, para a música, para a literatura e tamén, para a idiotez. E haberá que ver, se é que seguimos aquí, o que pasa no mundo cando manden os chinos (que son os próximos, obviamente); imos botar ós americanos máis de menos que...
Bueno, a min que conste que me poñen (case) todas. Sexa como sexa: cantos votos cre vostede que aportan esas princesiñas obamescas e cantos cre que aportarían dous machos bravús? A cousa está clara. Pregúntelle a Arumes. Ten razón: os USA son grandes, enormes e hai de todo. Tamén idiotas. Probablemente grandes idiotas. Pero tamén os hai aquí... e sen blues. E non falemos de China: vostede cre que iso é música? Tin, clin, pun, chin-chin, pun, plassssss. Que non. Dígolle eu que non. E que nos imos, mazar a Gin-Seng por vez de Gin-Tonis? E non vou falar das pelis chinas esas tan entretidas, que teñen unha fotografía preciosa, porque hai por aquí moito cultureta que me vai cortar os mesmos testicles de aí arriba. Turmano
Só os que non son antiamericanos poden xulgar escépticamente a política americana. Eles mesmos xa se encargan de poñerse podres. Non fai falta que un antiamericanismo rancio como o de Grande lles diga o que poden esperar. Son bastante máis intelixentes do que a xente tende a pensar, especialmente ca algúns dos que presumen aquí con ser intelectuais e non son máis ca permanentes cabreados, un paradigma por outra parte moi estimado entre nós.
Non podo ler o do señor Franco, cheguei tarde, pero bueno, o discurso antiamericano xa o coñezo. É como o proamericano: un erro. Os USA son un continente. Os seus habitantes, 300 millóns de persoas de toda orixe e condición. Dicir que son listos ou bobos é dun reducionismo incalificable. A xente éncheselle a boca falando da "américa profunda", como se aquí todos estivésemos na superficie. Pois non. Eu coñezo a unha rapaza moi cultureta ela que gusta de dicir que o cine americano é unha merda, e que o coreano é cojonudo. Danse conta da incongruencia? Pois iso. A min gústanme os USA (non son proamericano) porque son grandes, enormes, contraditorios, profundos e superficiais, xudeos, irlandeses, italianos, negros e indios. Porque fan coca-cola, blues, rock, jazz, películas de mafiosos, de guerra. Porque teñen xente capaz de facer crecer pinot noir en Oregón (http://istoriasdemortos.blogspot.com/2008/10/david-lett-n-1939-f-91008.html), a Angelina Jolie, a Pau Gasol e ao Correcaminos.
Pois mire, señor da casa: eu creo que os "cabreados", permanentes ou non, son necesarios. E na proporción en que se dan na "actualidade" teñen a vantaxe de que pode un, se quere, prescindir deles sen esforzo ningún. Cousa que non se pode dicir doutras actitudes...
E unha anotación, porsi: nin son antiamericano nin antiobámico nin maccainico; escéptico si, moito, recoñézoo. E gilipollas tamén abondo...
Non está mal ser un cabreado, pero permítame engadir que a permanencia nese estado como actitude vital presume ciertas carencias. É necesario, claro está, pero non neses niveis que asume certo persoal: probablemente porque xogar a enfant terrible dá moito máis crédito que ter un razoamento máis complexo.
Tiña claro, de todas formas, a súa anotación, para min innecesaria. Comparto con vostede eses non antis e ise escepticismo (cinismo) saúdable. No de gilipollas tamén: coglione, por se o italiano poida soar máis chic.
A ver. Haberán pretender quedar de máis gilipollas que a min? Pois diso nada. Para gilipollas e mamón aquí estou eu. E fago diso a cuestión persoal. Que como me cabree...
Para os/as que admiramos (malgré tout) os EE.UU. Para Turmano 64, coma Michelle.
11 commenti:
http://es.youtube.com/watch?v=SM9b1TgnyaQ
un saudo
Jeny Colon
Admiramos, admiramos.
É un país grande ao que lle debemos moito máis do que pensamos. Só pola súa música e polo seu cine xa ten xustificada a súa existencia. Si, xa sei que as teñen feitas cadradas, pero non máis que calquera outro país que teña sido nalgún momento da historia cabeza de cartel. Un país realmente contradictorio, pero, quén non o é?
Michelle Obama. Paréceme especial. Qué quere que lle diga? Dá a impresión de ser moi intelixente, con determinación e capacidade de traballo. É dicir: terriblemente feminina. E atracativa, por tanto. Ela tamén é a reencarnación do chamado "american dream" que, se o pensa, e o "universal dream" (outra das aportacións americanas).
Ademais, qué cojones, a min unha muller que pare dúas fillas tan guapas, exactamente dúas, é que me pon. Non si, Arumes?
Turmano
Acabo de ler a árbore xenealóxica de Michelle e reafírmome no que xa dixen. Descendente de escravos. Muller do presidente (non é igual que aquí: dado o "american way of life", é responsable nun tanto por cento moi elevado da elección do seu home). É acojonante. O nunca visto. Un negro ou un indio primeiro ministro inglés? Un magrebí presidente de Francia? Un xitano presidente do goberno aquí mesmo? Pode ser (e será). Pero os USA xa nos tomaron a dianteira. Unha vez máis.
Turmano
Xa estamos poñéndonos do corazón... A min e a calquera póñenlle máis as mulleres que paren dous homes, (coa a súa santa nai) :-P
Iso si, os Iuesei son grandes para todo: para o cine, para a música, para a literatura e tamén, para a idiotez. E haberá que ver, se é que seguimos aquí, o que pasa no mundo cando manden os chinos (que son os próximos, obviamente); imos botar ós americanos máis de menos que...
Bueno, a min que conste que me poñen (case) todas. Sexa como sexa: cantos votos cre vostede que aportan esas princesiñas obamescas e cantos cre que aportarían dous machos bravús? A cousa está clara. Pregúntelle a Arumes.
Ten razón: os USA son grandes, enormes e hai de todo. Tamén idiotas. Probablemente grandes idiotas. Pero tamén os hai aquí... e sen blues. E non falemos de China: vostede cre que iso é música? Tin, clin, pun, chin-chin, pun, plassssss. Que non. Dígolle eu que non. E que nos imos, mazar a Gin-Seng por vez de Gin-Tonis? E non vou falar das pelis chinas esas tan entretidas, que teñen unha fotografía preciosa, porque hai por aquí moito cultureta que me vai cortar os mesmos testicles de aí arriba.
Turmano
Bueno, si,claro, surmano, pero qué duda cabe.
Eu o que penso é que o Franco Grande (que só polo nome mete medo, se xa metía o Franco pequeno...) leva razón (ou parte):
http://www.lavozdegalicia.es/opinion/
2008/11/08/0003_7295674.htm
Só os que non son antiamericanos poden xulgar escépticamente a política americana. Eles mesmos xa se encargan de poñerse podres. Non fai falta que un antiamericanismo rancio como o de Grande lles diga o que poden esperar. Son bastante máis intelixentes do que a xente tende a pensar, especialmente ca algúns dos que presumen aquí con ser intelectuais e non son máis ca permanentes cabreados, un paradigma por outra parte moi estimado entre nós.
Non podo ler o do señor Franco, cheguei tarde, pero bueno, o discurso antiamericano xa o coñezo. É como o proamericano: un erro. Os USA son un continente. Os seus habitantes, 300 millóns de persoas de toda orixe e condición. Dicir que son listos ou bobos é dun reducionismo incalificable. A xente éncheselle a boca falando da "américa profunda", como se aquí todos estivésemos na superficie. Pois non.
Eu coñezo a unha rapaza moi cultureta ela que gusta de dicir que o cine americano é unha merda, e que o coreano é cojonudo. Danse conta da incongruencia? Pois iso.
A min gústanme os USA (non son proamericano) porque son grandes, enormes, contraditorios, profundos e superficiais, xudeos, irlandeses, italianos, negros e indios. Porque fan coca-cola, blues, rock, jazz, películas de mafiosos, de guerra. Porque teñen xente capaz de facer crecer pinot noir en Oregón (http://istoriasdemortos.blogspot.com/2008/10/david-lett-n-1939-f-91008.html), a Angelina Jolie, a Pau Gasol e ao Correcaminos.
Turmano
Pois mire, señor da casa: eu creo que os "cabreados", permanentes ou non, son necesarios. E na proporción en que se dan na "actualidade" teñen a vantaxe de que pode un, se quere, prescindir deles sen esforzo ningún. Cousa que non se pode dicir doutras actitudes...
E unha anotación, porsi: nin son antiamericano nin antiobámico nin maccainico; escéptico si, moito, recoñézoo. E gilipollas tamén abondo...
Non está mal ser un cabreado, pero permítame engadir que a permanencia nese estado como actitude vital presume ciertas carencias. É necesario, claro está, pero non neses niveis que asume certo persoal: probablemente porque xogar a enfant terrible dá moito máis crédito que ter un razoamento máis complexo.
Tiña claro, de todas formas, a súa anotación, para min innecesaria. Comparto con vostede eses non antis e ise escepticismo (cinismo) saúdable. No de gilipollas tamén: coglione, por se o italiano poida soar máis chic.
A ver. Haberán pretender quedar de máis gilipollas que a min? Pois diso nada. Para gilipollas e mamón aquí estou eu. E fago diso a cuestión persoal. Que como me cabree...
Turmano
Posta un commento