Caxigalines nella Reguera'l Campizu

30 novembre 2008

UN SERÁN, UNHA NOITE EN OURENSE



Mereceu moito a viaxe entre a neve para chegarmos a Ourense e comprobar o extraordinario calor que incendiou o salón nobre (necesitado, aproveito, dalgúns perentorios arranxos) do Liceo de Ourense coa presentación do seu libro Historia de Ourense e a pechadísima ovación con que os incontables asistentes (o local era claramente escaso para a cantidade de xente que alí había e mesmo podía ter ido) despediron o acto e, sobre todo, o precioso e inesquecible discurso de Marcos de Auria, Valcárcel, Marcos. 
Antes diso, un Monxardín, no papel de espléndido, enxeñoso e cariñoso muñidor, foi dando paso ás intervencións, pautadas coa música dun para min descoñecido grupo musical, Os caramuxos, cuxo nome hai que reter na memoria porque contribúe a pensarmos con orgullo o que está a facer en Galicia a xente máis nova. 
En primeiro lugar, interviu un contido e obediente Bieito Iglesias, axustado aos cinco minutos esixidos con indubidable autoridade por Monxardín. Non hai que dicir para quen o coñece que fixo rir ao respectable, con esa mistura de tenrura e ironía que fai libre o seu discurso: a narración dunha carreira diante dos grises de Marcos, con cambadela e pantalón rachado, deulle pé para celebrar coa emoción entusiasta das súas palabras toda a súa traxectoria. Despois, falou Suso de Toro, quen manifestou, en breves palabras, a envexa (entendida coma admiración) que sentía pola elegancia (calificativo que logo empregaron outros intervintes) de Marcos. Tras el, tomou o micro, non moi ben preparado para a ocasión, Kristina Berg, quen, nunha intervención moi sentida e chea de lembranzas, abriu o capítulo dos agasallos para Marcos cun retrato de Carlos Casares. Alonso Montero (que está feito un raparigo de oitenta anos) non fixo discurso: limitouse a ler unha epístola dun profesor sardo da Università de L'Aquila na que se gababa a figura de Marcos Valcárcel coma continuador xenuino da xeración nós e nomeábao intima pero poderosamente Cronista da República Galega das Letras. Alonso subscribiu, cunha chiscadela, palabra por palabra as solemnes consideracións do profesor Molteni. 
Logo chegou o turno dun Manuel Rivas que ensarillou varias anécdotas e varias citas extraidas para glosar, con indisimuladas bágoas, a personalidade de Marcos. Vino emocionado e escoitei unha voz algo quebrada nas súas fermosas e líricas palabras. Axeitos, en representación da Academia, e Ramón Villares, en representación do Consello da Cultura Galega pero, sobre todo, como confesou, como mestre transformado en discípulo e amigo de Marcos, pecharon as intervencións. Monxardín deu lectura de seguido ás adhesións cun estilo solto, lixeiro, non exento, cando a ocasión o merecía, dunha medida solemnidade: teño que recoñecer que foi un dos momentos máis intensos da noite. Tal vez porque se achegaba o momento dos agasallos (unha escultura de Buciños e retratos de Siro, Pulido e Carrabouxo) e do discurso de Marcos. En efecto, o clímax da noite chegou co verbo tranquilo, sereno, eu engado perfecto, de Marcos Valcárcel. Rodeado da súa filla Eire e da súa muller (Maureen O'Hara, en palabras de Bieito Iglesias), comezou agradecendo a todo o mundo as mostras de cariño, pero enseguida leu un fermosísimo texto no que, entre lembranzas nada saudosas, cheas de reivindicación (soou un edithpiafián "non teño que arrepentirme de nada") e orgullo, desgranou a súa traxectoria cunha naturalidade e unha oratoria exemplares. Había tempo que non escoitaba eu un discurso tan ben construído, tan ben lido e con tan fondos sentimentos. A resposta do público, que escoitara o discurso nun silencio indescriptible, foi, como dixen, a dunha pechadísima ovación, a dun aplauso rexo e unísono, de varios minutos, os imprescindibles para transmitir ao orador a emoción que sentiamos de estarmos diante dun momento inesquecible. 
Non son moi dado as efusións ditirámbicas e aos adxectivos eloxiosos (salvo mitomanías limitadas), pero teño que recoñecer que costa describir ou narrar o de onte sen arrimo das mellores e máis nobles palabras do idioma. 
Só me queda mandarlle por este incrible tesouro de internet unha forte aperta para Marcos Valcárcel, para Marcos de Auria, para Marcos.

10 commenti:

lourixe ha detto...

Obrigada pola crónica.

Trebi ha detto...

Graciñas.... por está crónica tan urxente.
Desde AURIA unha aperta :Trebi

Anonimo ha detto...

Meu amigo Arume: non podía dicilo mellor, as palabras son exactas e acudiron a vostede para relatar o que outros non seriamos capaces de describir con tanta fortuna e sentimento.

Apertas.

Ana Bande ha detto...

Obrigadísima eu tamén, chegoume o arrecendo da R.Lamas Carvajal e sabendo da súa contención as verbas resultan moito máis vivas.

Anonimo ha detto...

Súmome ás beizóns e aos parabéns pola crónica, caro Arume.

torredebabel ha detto...

Arume, ben sei que xa foi dito nesta xaneliña pero eu, que estou tan tan ao lonxe, non teño verbas para che agradecer esta crónica que fixo que, mesmo a 12.000 quilómetros, sentise toda a emoción e toda a ledicia que alí se respirou.
Todas as homenaxes serán poucas para alguen da calidade moral e da xenerosidade de Marcos. Se un é de Ourense, mais ainda.
Graciñas moitas!!!!

Anonimo ha detto...

Amigo Arume: a súa crónica, obxectiva, veraz e sumamente rigorosa, reflicte á perfección todo o que alí se viviu. Nunca esquecerei a emoción dun acto tan cálido, tan humano. Foi marabilloso, intenso. Claro que, por outra banda, un ser humano coma Marcos, unha persoa da súa grandeza, merece a ovación unánime dun país, o abrazo sentido e amical de todos os que o queremos e admiramos sobremaneira. E hoxe, máis que nunca, todos somos Marcos.
Por outra banda, non quero deixar de felicitar aos organizadores de tan extraordinaria homenaxe: Monxardín, Trebolle, Benito, etc...
E a ti, amigo Arume, foi unha inmensa ledicia coñecerte en persoa. Agardo que en vindeiras ocasións teñamos máis tempo para falar e desfrutar da conversa animada e salvadora.

Anonimo ha detto...

Amigo Arume: Non se podería dicir mellor...

Anonimo ha detto...

Noraboa, pola crónica Arume.

Anonimo ha detto...

Tal como o contas, amigo Arume, así o vivimos e sentimos todos os que alí nos xuntamos arredor do noso amigo Marcos.