PASIÓN

O domingo en Sevilla foi unha experiencia fantástica. Facía un día de primavera: eran as cinco da tarde e a xente aínda estaba xantando nas terrazas co cheiro inconfundible a gambas á prancha e xamón ibérico e cervexa cruzcampo e aceite sobre un pan torrado. Eu, que xa comera, devecía por todo aquil panorama, co sol ademáis dando na porta da carne, antiga xudería sevillana. Camiñei por aquel rueiro enfeitizador (Casa de Pilatos mediante) ata dar cos meus osos en El Rinconcillo, taberna célebre desde o século XVII. Alí probei os garbanzos con pringá e unha pavía de bacallao. Non probei o fino, pero apurei un par de cervexas (en Sevilla non hai cañas: hai cervexa) en aquel marabilloso lugar, onde, como en toda Sevilla, se apunta a conta na mesma madeira de séculos. Eran as seis e a xente seguía xantando ou ben nos bares ou nas beirarrúas cunha ledicia ben notable. Achegueime ao patio onde florece o limoeiro, patio machadiano de Dueñas. E tras Dueñas baixei cara ao río antes de que o sol marchara polo horizonte. Desde o medio da ponte de Triana mirei a ribeira do Betis incandescente ao lado dereito, e á esquerda a Torre do Ouro (os rótulos da cidade en portugués son de xulgado de garda: praça de Toros ou Torre do Oro) e a Maestranza con ese albor brillante, adornado de amarelo e do verdor das palmeiras. Regresei ao centro para tomar un café na terraza de La Campana, a confitería principal de Sevilla (non era semana santa e perdín as torrijas e os pestiños) ao arranque da rúa Sierpes. O son dunha peña bética que haleaba os goles desde un segundo piso con palmas de sevillanas interrumpía o fragor dunha rúa ateigada de xente. Recorrín Sierpes ata a praza do concello, onde vendían belenes de toda especie. Antes de chegar virei á esquerda, subín por onde antigamente estaba a prisión de Sevilla e onde supostamente Cervantes pensou nun tolo e cheguei a unha das prazas máis fermosas do mundo: a do Salvador. Mirei a fachada remozada e vin que, como era domingo, estaba aberta a igrexa. Entrei con receo, pero ao momento me decatei de que estaba diante dun templo barroco do trinque: columnas e paredes dun branco inmaculado; varios retábulos douradísimos, esplendorosos; as tallas, limpas e vestidas con telas novas relucintes coma sete soles, e adornadas con flores frescas, recén cortadas. Vin que Caixa Galicia pagara ou contribuira á limpeza desa extraordinaria igrexa, tal vez unha das máis impresionantes que eu visitara nunca, sé da confraría de Pasión, unha das máis célebres e reputadas de toda Sevilla. Deixei aquel lugar case máxico para procurar a bodeguita Romero (mágoa de pringá), pero estaba pechada; a Morales, e tamén. Decidín cambiar e subir alcázares arriba e meterme polo barrio de santa Cruz (ay plaza de doña Elvira!) para ver a rúa da Auga, do Aire, de Pimienta, Jamerdana, Venerables. Alí hai que entrar en silencio, cos ollos ben abertos porque a beleza é intensísima. As farolas, apenas encendidas, iluminaban aqueles recunchos, as lousas do chan. Entrei no bar Giralda e pedín unha cervexa mentres agardaba por dous vellos amigos. Fomos ao hotel a buscar reforzos e rematamos en Casa Robles en Placentines para cear: unha das máis inesquecibles tabernas de Sevilla. Alí souben hai dezaoito anos que ia ser pai. E alí en homenaxe perfecto volvín para comer cousas exquisitas. A volta para o hotel polo laberinto de santa Cruz nunha noite de outono cálido é un deses praceres inigualables.