Un día calquera dache por coller outra estrada. Mesmo deixar a estrada e coller unha desas brancas de pedra e pó e camiñar por entre os piñeiros ou por corredoiras de cipreses. E ás veces chegar onda un convento rodeado de oliveiras. E xa que estás alí, á sombra do adro, entrar no zaguán do claustro, sentir o frescor da escuridade e o cheiro da arxila no chan e nos muros. E, despois de rodear o patio central co pozo en medio, querer saír á horta de atrás onde medran os laranxos e os loureiros. E, ao pasar, mirar á esquerda o refectorio e deterse na toscas paredes apenas coloridas de añil e branco. E advertir os debuxos de frescos inacabados, as cores desvaidas de iconografías outrora seguro que luminosas. E penetrar nesa sala en silencio, repasar o muro e achegarse, case tocar, ás figuras. E recoñecer nesa distancia o nervioso tremer do pincel en cada liña e, ás veces, moitas veces, sorrir cómplice coas pequenas brincadeiras que enternecen a escatoloxía da implacable doctrina.
Nessun commento:
Posta un commento